Ιστορικό

Η παιδική κατασκήνωση της ΔΕΟΚ λειτούργησε για πρώτη φορά τον Ιούλη του 1983 στη τοποθεσία Ασπρόγκρεμος στη Νότια πλαγιά του Τροόδους , δυο μίλια από τη Πλατεία, σε χώρο που παραχώρησε ο κ. Πραξιτέλης Βογαζιανός. Για τη προετοιμασία της χρειάστηκε σκληρή δουλειά, που την πρόσφεραν εθελοντικά δεκάδες συναγωνιστές/στριες, και με δαπάνες που ξεπερνούσαν τις δυνατότητες της ΔΕΟΚ. Χάρη στην εθελοντική εργασία, τις οικονομικές ενισχύσεις φίλων και τις αυστηρές οικονομίες που έγιναν τότε, και χάρη στην ΕΛΔΥΚ που μας παραχώρησε τα αναγκαία αντίσκηνα, η λειτουργία της κατασκήνωσης έγινε δυνατή σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και όλοι την χαρακτήρισαν πετυχημένη.
Τα εγκαίνια της κατασκήνωσης έκανε ο τότε Πρόεδρος του Οργανισμού Εργατικής Εστίας της Ελλάδας κ. Κώστας Παπαλέξης, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ενίσχυσε οικονομικά την κατασκήνωση μετά τον Βογαζιανό. Τον επόμενο χρόνο η χρησιμοποίηση του ίδιου χώρου δεν ήταν εφικτή και η Δεοκ κινδύνεψε να μην λειτουργήσει τη κατασκήνωση της. Ύστερα όμως από εντατικές αναζητήσεις και σκληρές διαπραγματεύσεις βρέθηκε και αγοράστηκε ο σημερινός χώρος που αποτελείτο αρχικά από 15 στρέμματα, ενώ σήμερα με νέες αγορές διπλανών τεμαχίων είναι περίπου 36 στρέμματα.
Τα χρήματα για την αγορά του χώρου συγκεντρώθηκαν από φίλους της κατασκήνωσης και με τη βοήθεια της χωριτικής αρχής και πολλών κατοίκων των Κάτω Πλατρών, με πολλή και σκληρότατη εθελοντική εργασία και χάρη στη δωρεάν ανέγερση του πρώτου λυόμενου υποστατικού από την εταιρία Ιωάννου και Παρασκευαϊδης, καθώς και χάρη στην παραχώρηση αντίσκηνων από την ΕΛΔΥΚ, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα έγινε δυνατή η λειτουργία της κατασκήνωσης στον ιδιόκτητο πια χώρο.

Στο διάστημα από το 1984 ως σήμερα έγιναν τεράστια έργα – τεράστια σε σύγκριση με τα λεφτά που διέθετε η ΔΕΟΚ- και κτίστηκαν οι αναγκαίοι θάλαμοι , τα μαγειρεία, η τραπεζαρία, τα αποχωρητήρια, το θεατράκι, τα ξύλινα σπιτάκια και διαμορφώθηκαν πλατείες, οι χώροι για τα γήπεδα, τα υπόστεγα, ο παιχνιδότοπος κλπ.
Κάθε χρόνο γίνονται νέα έργα , παρά τη φτωχή επιχορήγηση της κατασκήνωσης μας από τις εκάστοτε κυβερνήσεις , σε αντίθεση με την τεράστια που δίνεται στις κατασκηνώσεις της ΠΕΟ και της ΣΕΚ. Το γεγονός αυτό επιβράδυνε τη γρήγορη ολοκλήρωση των έργων και τη λειτουργία της κατασκήνωσης στα επίπεδα που προγραμματίζαμε και που δικαιούνταν να έχουν τα παιδιά μας.
Παρά τα όποιες ελλείψεις αντιμετώπιζε η κατασκήνωση μας , που χρόνο με το χρόνο λιγόστευαν , καυχιόμαστε πως ήταν και είναι μια από τις καλύτερες , ένας δροσερός χώρος χαράς και ξεγνοιασιάς για τα παιδιά μας.

Από τη πρώτη στιγμή η κατασκήνωση μας ήταν ανοιχτή για όλα τα παιδιά της γης. Θελήσαμε να είναι ένας χώρος για καινούργιες φιλίες, όχι μόνο ανάμεσα στα κυπριόπουλα απ’ όλες τις περιοχές της Κύπρου, αλλά και ανάμεσα σε παιδιά όλων των φυλών. Ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια, φιλοξενήθηκαν παιδιά από την Ελλάδα, που έρχονται, γνωρίζουν και αγαπούν την Κύπρο και κτίζουν φιλίες με τους/τις κατασκηνωτές / τριες . Ταυτόχρονα η κατασκήνωση μας ήταν ανοιχτή για παιδία από άλλα έθνη και λαούς. Ως τώρα στην κατασκήνωση μας έχουν φιλοξενηθεί παιδιά από τις περισσότερες χώρες τις Ευρώπης καθώς και από τις χώρες της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Η φιλοξενία της πρωτοποριακής διεθνούς ‘ Κατασκήνωσης Ειρήνης ’ με τη συμμετοχή παιδιών από το Ισραήλ και τη Παλαιστίνη υπήρξε από τις ωραιότερες στιγμές της κατασκήνωσης.

Ο κατασκηνωτικός χώρος της ΔΕΟΚ υπήρξε ανοικτός και φιλόξενος για παιδιά με ειδικές ικανότητες (Ειδική Σχολή Λευκωσίας) αλλά και για παιδιά της παιδικής στέγης Λεμεσού. Ακόμη, διάφορες κυπριακές, φοιτητικές ή οργανώσεις νέων είχαν την ευκαιρία να φιλοξενηθούν στους χώρους μας.

Ο χώρος της κατασκήνωσης βρίσκεται στα όρια της κοινότητας Κάτω Πλατρών σε υψόμετρο γύρω στα 1120 μέτρα και ήταν ιδιοκτησία του Θεοφάνη Παρασκευά από τον Πρόδρομο. Παλιά ήταν αμπέλι, όμως σταδιακά ανακαταλήφθηκε και με τον καιρό φύτρωσαν πεύκα και άρχισε να γίνεται δάσος. Όταν το 1970 έγινε η δολοφονική απόπειρα ενάντια στη ζωή του τότε Αρχιεπισκόπου και προέδρου της Δημοκρατίας Μακαρίου Γ΄, ο Θεοφάνης που συγκινήθηκε βαθιά από το γεγονός , πρόσφερε σαν δείγμα ευγνωμοσύνης ένα μέρος του χώρου αυτού στον οδηγό του ελικοπτέρου του Μακαρίου , Ζαχαρία Παπαδογιάννη. Ο Παπαδογιάννης είχε σταθεί σωτήρας για το Μακάριο, γιατί παρά τον τραυματισμό από τους δολοφόνους , μπόρεσε να προσγειώσει το ελικόπτερο μακριά από τις δολοφονικές σφαίρες και να σώσει έτσι τη ζωή του Μακάριου και τη δική του.
Όμως αυτός ο χώρος δεν έχει μόνο αυτή τη σύνδεση με την Ιστορία της Κύπρου. Συνδέετε και με ένα άλλο , πιο παλιό, περιστατικό. Πριν από κάμποσες δεκαετίες οι Μητροπολίτες Κιτίου και Πάφου μάλωσαν για τα όρια των μητροπόλεων τους. (Τότε η Μητρόπολη Λεμεσού δεν υπήρχε.) Ήταν ένας μητροπολίτης για τις επαρχίες Λάρνακας και Λεμεσού και τίτλος του ήταν ‘Μητροπολίτης Κιτίου και πρόεδρος Αμαθούντος, νέας πόλεως Λεμεσού και Κουρίου ’. Έμενε πότε στη Λάρνακα και πότε και στη Λεμεσό. Η μητρόπολη Κιτίου χωρίστηκε σε μητρόπολη Κιτίου και Μητρόπολη Λεμεσού ύστερα από τη Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο, η οποία καθαίρεσε τους τότε μητροπολίτες Κιτίου, Πάφου και Κερύνειας το 1973. Οι μητροπολίτες εκείνοι είχαν παραβιάσει τους εκκλησιαστικούς κανόνες και με καθοδήγηση της Χούντας και τις ευλογίες του ΝΑΤΟ είχαν συνωμοτήσει ενάντια στο Μακάριο. Πριν λοιπόν από κάμποσες δεκαετίες οι δύο δεσποτάδες μάλωναν, όπως είπαμε, για τα όρια των Μητροπόλεων τους. Αφού για κάμποσο καιρό φιλονικούσαν, τελικά αποφάσισαν να πάνε και οι δύο μαζί και να βάλουν σημάδια εκεί που θα συμφωνούσαν τα όρια. Το πρώτο σημάδι το έβαλαν εκεί που αρχίζει ο χώρος της κατασκήνωσης, πάνω από τη πηγή, και έτσι η διαμάχη τους τελείωσε στο χώρο αυτό.

Ο χώρος αγοράστηκε από τη ΔΕΟΚ το 1984. Ο Θεοφάνης δεν δεχόταν να υπογράψει πωλητήριο έγγραφο. Έγγραφο είναι ο λόγος μου, είπε και ζήτησε να πάμε κατευθείαν στο Κτηματολόγιο, να του δώσουμε τα λεφτά και να κάνουμε τη μεταβίβαση. Έτσι και έγινε. Όμως παραλίγο η δουλειά να χαλάσει γιατί στο κτηματολόγιο του ζήτησαν την ταυτότητα του και θύμωσε. Τους έβαλε τις φωνές λέγοντας τους πώς να τον γνωρίζουν γιατί στις εκλογές έβαζε πάντα υποψηφιότητα ανεξάρτητος. Ευτυχώς ένας υπάλληλος πιστοποίησε ότι τον γνώριζε και έτσι, χωρίς να δείξει ταυτότητα του έγινε η μεταβίβαση και ο Θεοφάνης τραγούδησε τσιατιστά για τον εαυτό του, το διευθυντή του Κτηματολογίου και τους υπαλλήλους, όλα αστεία, περιπαικτικά και ανάμεικτα με αισχρόλογα. Αμέσως άρχισαν οι δουλειές : Ισοπεδώσεις , τσιμεντένιες βάσεις για τα αντίσκηνα, στήσιμο του λυόμενου σπιτιού κοντά στη πηγή, ηλεκτροφώτιση, υδατοπρομήθεια, πρόχειρα γήπεδα και παιχνιδότοποι. Τρεις εβδομάδες αργότερα η κατασκήνωση άρχισε τη λειτουργία της.